Door de jaren heen zijn we geëvolueerd van eencelligen tot meercellige weekdieren, vissen, amfebiën, landdieren, aapachtigen en uiteindelijk mensen. Tijdens die periode zijn onze hersenen ontzettend veel complexer geworden dan eender welk dier. Dit heeft grote voordelen maar ook belangrijke nadelen, waarvan taal en zelfreflectie de belangrijksre zij. Zo kunnen we bepaalde expressies van ons bewustzijn die bewaard zitten in onze hersenen ophalen, doorgeven en herbeleven.
De prijs die we hiervoor betalen is een totaal isolement van het universele bewustzijn. Door de ontwikkeling van ons ego of zelfbeeld, zien we ons als afgesloten gehelen in een gediversifieerde wereld. We hebben zelfs nood om alles wat we zien en kennen te labelen, te categoriseren en te verdelen.
Ik geloof dat er is nood is aan bewustwording dat we ons als mens in de oertijd van de ontwikkeling van onze hersenen bevinden. Een klein beetje relativering van ons kunnen zou zeker op zijn plaats zijn. Zolang ons onderwijs geen prioriteit maakt van het aanleren van het belang van onze verbondenheid in dit universum, zal de mens keer op keer op de reset-knop drukken door oorlog, rampen en ziektes te manifesteren in het universele bewustzijn. Met verbondenheid bedoel ik de eenheid van het universele bewustzijn, waar we niet enkel in relatie staat met elkaar maar daadwerkelijk verbonden zijn met elkaar zoals de cellen van één lichaam, en de hersenen met de zenuwen en de spieren.
Het is niet mogelijk om alle relaties bloot te leggen op de dag van vandaag, maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Het absolute bewustzijn manifesteert zich in een boom en is daar even zuiver als dat van een mens. Onze hersenen verdoezelen deze gevoelens om in deze tijden te kunnen overleven op de zee van de mensenkuddegeest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten